Vlaanderen heeft nood aan intellectuele diversiteit

Al enige tijd vraag ik mij af of er een regio bestaat waar de intellectuele armoede zo pertinent aanwezig is als in Vlaanderen. Wie het politiek en maatschappelijk debat in onze contreien volgt, kan niet anders dan vaststellen dat er sprake is van een bepaalde consensus. Met andere woorden zijn er bepaalde opinies of stellingnames die als het ware worden geïnstitutionaliseerd en zonder enige kritische reflectie als waarheid worden aangenomen. Voor ik dit betoog voortzet en mijn denkbeelden verder uiteenzet, wil ik bekennen dat ik zelf allesbehalve objectief en neutraal ben. Mijn verontwaardiging en kritiek komen met andere woorden niet uit de lucht gevallen. Ik ben een Vlaams-nationalist en ben sinds enkele jaren lid van N-VA. Neen,  geen bekrompen vendelzwaaier die ’s morgens de Vlaamse dingen groet met op de achtergrond een schlagerversie van De Vlaamse Leeuw maar een lid van de sociale constructie Vlaanderen die streeft naar rechtvaardigheid en respect voor een lotsgemeenschap van 6 miljoen Vlamingen. Nec plus ultra.

Wat ligt er mij als Vlaams-nationalist dan precies op de maag? Ik zal begin met enige kritiek op mijn alsmaar talrijker wordende medestanders: De brede Vlaamse Beweging mist begeesterde karakterkoppen, retorische talenten en bevlogen intellectuelen. Ze zijn er wel hoor: Bart De Wever, Eric Defoort, Peter De Roover, Jean-Pierre Rondas, Edi Clijsters, Brecht Arnaert, Chris Michel en Bart Maddens. De spoeling is echter (te) dun, hoewel kwaliteit natuurlijk prevaleert op kwantiteit, en ze missen vaste grond om weerwerk te kunnen bieden en hun genuanceerde standpunten ten berde te kunnen brengen. Bovendien ben ik er rotsvast van overtuigd dat er zich in de Vlaamse klei nog wel meer flaminganten schuilhouden die zich qua hersenactiviteiten kunnen onderscheiden van de grijze massa en de verfoeilijke mediocriteit.  Aan hen doe ik de oproep: sta op en neem de pen als polemisch wapen ter hand. Het is tijd om de onderstroom in Vlaanderen de stem te geven die momenteel zo flagrant wordt gemist.

Vanwaar deze quasi verbale oorlogsretoriek en schijnbaar wanhopige oproep? Omdat ik mij niet van de indruk kan ontdoen dat de consensus die in Vlaanderen aanwezig is, geschoeid is op een linkse en politiek correcte leest. En dan zwijgen we nog over de vaak anti-Vlaamse zweem die hangt rond de figuren die als waterdragers van het systeem en de genoemde consensus op geregelde tijdstippen hun hersenspinsels mogen ventileren. Ze maken het debat enggeestig, uniform en restrictief. Ze creëren, niet zelden bij gratie van de media, een pensée unique die het debat niet zozeer verziekt maar simpelweg onmogelijk maakt. Opiniemakers allerhande zoals daar zijn Lanoye, Huyse, Tuymans, pdw, Reynebeau, Maly, Sinardet of Blommaert worden met de regelmaat van de klok opgevoerd om hun repetitief kunststukje op te voeren: een, al dan niet cryptisch, betoog tegen alles wat nog maar een beetje naar flamingantisme ruikt en die de progressieve kaste huldigt. In mijn ogen een onwenselijk maar vooral gevaarlijk gegeven dat de snelste weg vormt naar een intellectueel dode samenleving en een kader waarin ideologische en filosofische diversiteit  wordt geobstrueerd.   

Dat bovengenoemde figuren deel uitmaken van het debat is voor alle duidelijkheid niet de kern van het probleem want diversiteit is de facto de kern en essentie van een fundamenteel debat en ideologische strijd maar het probleem is dat ze het zich eigen hebben gemaakt om te debatteren zonder argumenten. Waarom zou dat ook nog nodig zijn? Er is geen significant tegengewicht en dus voelen ze zich vogelvrij en wentelen ze zich in zuiver ressentiment. Ze beroepen zich steevast op moral highground, een intellectueel zwaktebod dat hen toelaat om zich te distantiëren van een onderbouwd en solide betoog en toestaat om een open vizier ingebed in een open debatcultuur te vermijden. Het collectieve uitgangspunt is even duidelijk als kinderlijk: “met jou ga ik niet in discussie want jouw standpunten zijn onredelijk, onwenselijk, radicaal en extremistisch.” Het doet denken aan de goedkope manier waarop Vlaams Blok, later Vlaams Belang, jarenlang werd vastgeketend in de marge. Goedkoop, belachelijk maar vooral jammer voor de samenleving.

Tot slot wil ik mij nog richten tot de figuren die er keer op keer in slagen om elke rechtvaardige en redelijke eis vanuit Vlaamse hoek te herleiden tot een verdachtmaking richting extreemrechts: stop alstublieft met die ridicule en verwerpelijke modus operandi. En houd alstublieft ook op met elk Vlaamsgezind standpunt te trakteren op een karikatuur. Geloof mij: daar is echt niemand bij gebaat. Jullie niet, wij niet maar vooral ook de burger niet. Want laat ons vooral ook niet vergeten: de dualiteit in onze samenleving was nooit groter dan vandaag. Daar waar een betekenisvol segment duidelijk genoeg heeft van het intellectueel eenrichtingsverkeer als exponent van een arrogant establishment sluit datzelfde establishment zich samen met haar schatplichtige acolieten verder op in een ivoren toren. Helaas niets meer dan de laatste stenen van een burcht die ze niet langer op een geloofwaardige manier overeind kunnen houden omdat het broodnodige draagvlak ontbreekt. Tijd om wakker te worden, over te gaan tot ernst en te erkennen dat men zich niet langer op gratuite wijze kan verschuilen achter een pseudo-intellectueel non-discours: Vlaanderen heeft nood aan debat. Vlaanderen heeft nood aan argumenten. Vlaanderen heeft nood aan intellectuele diversiteit. 

Glenn Bogaert
Gepubliceerd op de webstek van Jong N-VA nationaal:
http://www.jongnva.be/blog/2012/11/16/vlaanderen-heeft-nood-aan-intellec...