1 jaar horror vacui

Dag op dag een jaar geleden trokken we totaal onvoorzien naar het stemhokje. Het werd een epische en historische dag met een eclatante overwinning voor N-VA in het noorden en PS in het zuiden van het land. De electorale resultaten deden vermoeden dat een snelle regeringsvorming en een vlotte en doortastende aanpak van de institutionele en socio-economische uitdagingen geen hapklare brokken zouden worden. Daarvoor waren de ideologische discrepanties tussen de twee triomferende partijen te groot. Desondanks en opmerkelijk genoeg waren enig positivisme en optimisme, zelfs bij opiniemakers als Peter Vandermeersch, performant aanwezig. Tegenpolen bezitten immers de bizarre eigenschap dat ze elkaar kunnen aantrekken zo klonk het monter.

We schrijven 13 juni 2011, het kleinste en ook laatste spatje hoop is verdrongen richting marge en het pessimisme is groter dan ooit. Groter zelfs dan op de meest kritieke punten van het voorbije jaar. Alleen is het allemaal wat minder voelbaar en tastbaar geworden. De lethargie, mentale vermoeidheid en leegte overheersen. Het zijn ook gevoelens die bij N-VA-voorzitter Bart De Wever steeds minder latent aanwezig zijn maar worden geventileerd op het publieke forum bij een analyse van het voorbije politieke jaar. Zijn betoog klinkt gelaten en zelfs wat krampachtig, niet wat we van hem gewend zijn. Twee zaken die zo kenmerkend zijn voor de N-VA-voorzitter zijn echter wel nog waarneembaar: eerlijkheid en integriteit. De Wever is niet te beroerd om toe te geven dat hij fouten heeft gemaakt. Kleine maar ook grote fouten. "Toch voel ik me niet mislukt omdat ik probeer waar te maken wat ik kiezers heb beloofd." Dat de problemen echter zo significant waren en de bereidheid tot systemische hervormingen zo klein had ook de cynicus in De Wever nooit durven vermoeden.

De grootste fout die De Wever zichzelf toedicht, is het feit dat hij na de botte en radicale afwijzing van zijn nota uit oktober alsnog probeerde een lijk te reanimeren ondanks het minimumbod vanwege N-VA. Het toont aan dat de bereidheid om tot een akkoord te komen en tot een oplossing te komen bij N-VA en De Wever altijd aanwezig is geweest, wat kwatongen en rabiate opponenten ook mogen beweren. Een bereidheid die in Franstalige hoek altijd een stuk minder duidelijk en aantoonbaar aanwezig is geweest. Tot nog toe werden alle gewichtige opdrachten waargenomen door Vlaamse politici: De Wever, Vande Lanotte en Beke. En Di Rupo? Hij is formateur, weliswaar voor de vorm en niet voor de inhoud. Geen afgebakende tijdspanne, geen voorwaarden, geen coalitiekeuze et ergo geen druk en geen progressie. Voor wie het status quo wil behouden is de tijd volmaken voldoende, of hoe je een objectieve factor in je voordeel kan ombuigen. Audaces fortuna iuvat(“het geluk is met de stoutmoedigen”), het is niet van toepassing op Di Rupo. Helaas ook niet op De Wever, moed genoeg nochtans maar je kan een verzadigd paard met de lijfspreuk "demandeur de rien" niet naar de trog leiden, een volgevreten paard kan je immers niet dwingen te eten.

Ondanks de uitzichtloze situatie is De Wever niet bereid de handdoek te gooien, hij wil de druk op de ketel houden via een vraag tot Vlaamse frontvorming. De Franstaligen moeten eraan herinnerd worden dat de Vlamingen dit keer niet zullen instemmen met borrelnootjes en dat een regering Leterme III, laat staan nieuwe verkiezingen nergens toe zullen leiden. Toch moet het allemaal nog gebeuren voor de zomer, na de zomer is het allemaal voorbij. De campagne naar 2012 toe zal niemand nog tot toegevingen nopen wel integendeel, de focus zal zich verplaatsen van het nationale naar het lokale niveau. De Wever zegt waar het op staat, hij is niet te beroerd om zelf een eind te maken aan de processie van Echternach. Hij heeft er al vaak mee gedreigd maar nu lijkt het menens, hij lijkt na 1 jaar horror vacui één van de weinige figuren die nog zegt wat hij denkt en denkt wat hij zegt. Hopelijk doet hij straks ook wat hij zegt en zegt hij wat hij doet. Ik twijfel daar als N-VA'er en lid van de falanx niet aan, als hij dan toch een andere richting uitgaat dan zal hij daar een goede verklaring voor hebben en zal dat in het belang van 6 miljoen Vlamingen zijn. Er zijn nog mensen zat die achter de Vlaamse zaak staan, ik ben daar één van.

Glenn Bogaert

N-VA Geraardsbergen