Vlaanderens Mooiste: Tene Quod Bene

Een poos geleden ontvouwden de protagonisten van Flanders Classics, Wim Van Herreweghe en Wouter Vandenhaute hun plannen om de finale van de Ronde van Vlaanderen op betekenisvolle wijze te hertekenen. Concreet zou de aankomstplaats niet langer voorbehouden worden voor Meerbeke, Ninove maar zouden Ronse of Oudenaarde de aankomst binnenrijven. Dit impliceert dat de finale met de Muur en de Bosberg als apotheosen van één van ’s werelds meest prestigieuze en authentieke wielerwedstrijden voltooid verleden tijd zou worden. Voor Geraardsbergen, Galmaarden en Ninove zou dit economisch, cultureel, recreatief en sportief een serieuze aderlating en ontnuchtering betekenen. Wie zal deze steden en gemeenten na verloop van tijd immers nog als walhalla van de fiets percipiëren indien de legendarische hellingen inherent aan deze plaatsen geen hoofdrol meer zullen spelen in “Vlaanderens Mooiste”? 

Verrassend mogen de plannen van Flanders Classics niet genoemd worden. Eerder werd er immers al gesleuteld aan de parkoersen van andere klassieke, nostalgische en authentieke wedstrijden zoals Dwars door Vlaanderen, Gent-Wevelgem of de Omloop het Nieuwsblad. Laat ons eerlijk zijn: het kwam de sportieve en kwalitatieve component van deze gerenommeerde, Vlaamse klassiekers niet ten goede. De precedenten maken dat al wie de wielersport in het hart draagt, bemint en waardeert op zijn minst kritisch en bezorgd mag zijn omtrent de toekomstperspectieven. We stellen immers vast dat de essentie en de geest van de sport meer en meer moet wijken voor roofdierkapitalisme, ongezonde pragmatiek en nutsdenken van het meest verwerpelijke soort. Denken we bijvoorbeeld ook maar aan de kalenderwijzigingen, de VIP-arrangementen en de macht van de financiële consensus waarbij de hoogste bieders de macht consolideren. Het typeert de tijdsgeest van het modernisme, neoliberalisme en utilitarisme maar weerhoudt mij er als Vlaming, modern conservatief maar vooral wielerliefhebber niet van om deze zaken aan de kaak te stellen aldaar voor mij waardevolle en kostbare zaken uitdrukkelijk en pertinent worden bedreigd. 

Wielrennen is een sport van het volk en moet in de handen van het volk blijven. Daar waar het wordt bemind, gekoesterd, gewaardeerd en op handen wordt gedragen. Geborgen bij de mensen die de renners, kasseien en hellingen aanbidden als hun kinderen en kroonjuwelen en die deze zaken niet zien als een middel of instrument om hun megalomane honger te stillen. Tene quod bene, behoud wat goed is. Voor de sport, voor het volk, voor de renners maar vooral ook voor de geschiedenis en de eeuwigheid.

Glenn Bogaert

Secretaris N-VA Geraardsbergen