Leefloon afhankelijk maken van integratie

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog  was Vlaanderen op cultureel en sociaal gebied een homogeen land. Vandaag is Vlaanderen als gevolg van migratie een gemeenschap met verschillende achtergronden, culturen en religies. Spijtig genoeg heeft ongecontroleerde migratie en falende inburgering grote problemen veroorzaakt.

Jarenlang heeft men gedacht dat multiculturalisme het antwoord was op het integratieprobleem. Gedurende de jongste jaren is men tot het besef gekomen dat multiculturalisme gefaald heeft. We kunnen andere culturen echter niet wegwensen. Interculturaliteit is een realiteit maar we moeten het Vlaams karakter van ons land blijven behouden.

Het integratieprobleem is nijpend omdat het migratiebeleid de jongste jaren bijna uitsluitend op ‘passieve’ migratie gefocust is. Veel nieuwe inwoners komen naar België omdat ze asiel kunnen verkrijgen, omdat illegalen geregulariseerd worden of omdat ze hier komen wonen op basis van gezinshereniging. Daarbij is er te weinig aandacht  voor ‘actieve’ migratie  door tewerkstelling en studentenmigratie.  In 2007 had België een netto- instroom van 65.000 vreemdelingen, waarvan 44% door gezinshereniging hier waren, 10% erkende vluchtelingen waren en 16% geregulariseerde illegalen waren. Passieve migratie was dus goed voor ongeveer 70% van alle migratie.  Dertig pro cent van de instroom  was actieve migratie.  Het percentage ‘passieve’ inwijkelingen in Geraardsbergen was in 2011 ongeveer een weerspiegeling van het nationale gemiddelde.

Het is duidelijk dat veel migranten die hier zijn als gevolg van ‘passieve’ migratie weinig of geen Nederlands verstaan of spreken, weinig of geen begrip van onze cultuur hebben, en heel vaak een laag peil van opleiding hebben. Veel spreken tot op zekere hoogte Frans en hopen om daarmee voor de rest van hun leven hier te kunnen wonen en te genieten van onze levenskwaliteit. Zonder kennis van het Nederlands is hun kans om hier een permanente baan te vinden klein. Het resultaat is dat ze geïsoleerd blijven en aparte gemeenschappen van hun eigen landgenoten vormen die weinig contact of voeling hebben met de Vlaamse gemeenschap.

Het probleem blijft ook niet beperkt tot vreemdelingen die van buiten de EU komen. We hebben ook inwijkelingen van andere EU-lidstaten die hier komen wonen. Ook zij moeten geïntegreerd worden in onze samenleving.

Deze problemen kunnen enkel opgelost worden als we de verplichtingen die nieuwe inwoners van andere landen hebben evenveel gaan beklemtonen als hun rechten.

Deze verplichtingen zijn:

1. Een bereidwilligheid om te werken naar vermogen en bij te dragen tot onze gemeenschap.

2. Een bereidwilligheid om actieve inspanningen te doen om opgenomen te worden in onze gemeenschap. Bewijs hiervan wordt in de eerste plaats geleverd door het aanleren van de Nederlandse taal. Verder moet de nieuwe inwoner een uitgebreide inburgeringscursus volgen om onze levenswijze, cultuur en gebruiken aan te leren zodat hij/zij weet hoe om zich te gedragen in het openbaar domein.

Dit zijn verplichtingen, geen gunsten die de nieuwe inwoner verschaft naar goeddunken. Indien de bereidwilligheid om zich in te burgeren niet aanwezig is, moeten er sancties ingevoerd worden. Men kan niet van de voordelen van onze samenleving genieten zonder iets in ruil te doen. Daarom is integratie belangrijk.

Myrèse Sauvage en Johan Piron