Het mopje van de rijke zakenman en de bedelaar

Een rijke zakenman geeft elke zondag bij het buitengaan van de kerk een aalmoes van 10 euro aan een bedelaar. Dat gaat zo enkele jaren door, tot de bedelaar op een dag slechts 5 euro krijgt. De bedelaar is nieuwsgierig naar de oorzaak van de verminderde vrijgevigheid van zijn weldoener en vraagt hem op de man af waarom hij plots nog slechts 5 euro krijgt. “Welnu,” zo antwoordt de rijke zakenman, “de laatste maanden gaan mijn zaken niet meer zoals vroeger, en bovendien gaat mijn zoon sinds kort naar de universiteit, zodat ik iets meer op de centen moet letten.” Waarop de bedelaar reageert: “Vriend, dat uw investeringen slecht gelopen zijn, is mijn schuld niet, en je gaat je zoon toch niet laten studeren op mijn kosten, zeker?”

Het bovenstaande mopje illustreert hoe iemand soms na verloop van jaren een gunst begint te verwarren met een recht. Iedereen zal zich wel al eens in een dergelijke situatie bevonden hebben, hetzij aan de kant van de bedelaar, hetzij aan de kant van de weldoener. Maar hoe het ook zij, iedereen met een gezonde dosis boerenverstand zal inzien dat de bedelaar geen rechten kan doen gelden op het wekelijkse onderhoudsgeld van 10 euro, ook al krijgt hij dit al sinds mensenheugenis.

Met een gelijkaardige situatie worden we in België geconfronteerd. Vlaanderen is nu al decennialang de motor van de Belgische economie, en de Vlaamse bevolking stort via allerlei mechanismen een aanzienlijke solidariteitsbijdrage voor de Waalse medemens. Naargelang de bronnen schommelt dit bedrag tussen 6 en 12 miljard euro. Dit is een zeer aanzienlijk bedrag. Per gemiddeld gezin van 2 ouders en 1,5 kinderen komt dit neer op een jaarlijkse financiële aderlating van 5.250 EUR. Voorstanders van deze gedwongen solidariteit zullen onmiddellijk de dooddoener bovenhalen dat Wallonië vroeger, toen het nog rijk was, ook solidair geweest is met het “arme Vlaanderen”, maar diverse wetenschappelijke studies hebben deze mythe ondertussen vakkundig naar het rijk der fabels verwezen. Als er ooit al een transfers richting Vlaanderen gevloeid zijn, dan was het totale bedrag daarvan kleiner dan wat momenteel op 1 jaar tijd in de andere richting gaat.

Zolang de wind gunstig in de zeilen zat, kon Jan Modaal met deze toestand leven. Hij morde wel eens aan de toog van zijn geliefkoosde herberg, hij pruttelde wel eens tegen, maar uiteindelijk boog hij telkens weer deemoedig het hoofd, en trok telkens weer de geldbuidel open. Maar de laatste jaren voelt iedereen, zelfs de betere middenklasse, dat de koopkracht er met rasse schreden op achteruitgaat. Ondertussen leven in het zogezegd rijke Vlaanderen ongeveer 160.000 (!) kinderen onder de armoedegrens, kunnen meer en meer gezinnen hun energiefacturen niet meer betalen, en blijven steeds meer schoolfacturen onbetaald. De Vlaming is op het punt gekomen dat hij zijn solidariteit met de Waal dient te beperken, omdat hij het geld zelf nodig heeft. Niet om op zijn bankrekening te plaatsen, of om aandelen te kopen, maar om zelf aan essentiële behoeften te kunnen voldoen.

Alle binnenlandse en buitenlandse financiële instanties (Hoge Raad voor Financiën, Rekenhof, OESO, IMF, Europese Commissie, ...) zijn het erover eens dat een verregaande hervorming en afslanking van ons overheidsapparaat levensnoodzakelijk is voor de gezondmaking van onze openbare financiën. PS-voorzitter Di Rupo loopt nu al maandenlang rond te bazuinen dat geen enkele hervorming mag leiden tot een verarming van Wallonië. Er moet 22 miljard euro bespaard worden. Deze inspanning is dubbel zo groot dan destijds premier Dehaenes Globaal Plan, de grootste besparingsinspanning die we in België ooit leverden. Wallonië mag dus niet verarmen. Brussel wil zelfs meer geld krijgen. Als het van Di Rupo afhangt zullen 6 miljoen Vlamingen en 60.000 Duitstaligen dus 22 miljard dienen te besparen: 12.700 EUR per gemiddeld gezin. Bij de iets oudere lezer zal de omvang waarschijnlijk iets beter doordringen indien we het bedrag nog eens in Belgische franken uitdrukken: 510.000 BEF. U leest het goed: vijfhonderdentienduizend frank.

Dit is dé inzet van de lopende communautaire gesprekken. Vergeleken daarbij is B/H-V een flutdossier. De komende weken zal blijken of de Walen bereid zullen zijn om een evenredig deel van de inspanning te leveren. Indien niet, dan zijn zij, en zij alleen, de doodgravers van het land waarvan ze beweren dat ze er toch zo veel van houden.

Filip D'Hose

N-VA Geraardsbergen

Verschenen in "De Beiaard" van vrijdag 17 juni 2011