Alarmerende stijging kansarmoede in Geraardsbergen

In Geraardsbergen wordt goed 15% van de kinderen geboren in een kansarm gezin. Een alarmerende statistiek die blijkt uit de kansarmoede-index van Kind en Gezin. OCMW-raadsleden Glenn Bogaert en Caroline Tondeleir (N-VA) merken op dat in Oost-Vlaanderen slechts 3 steden slechter doen, waaronder Gent en Ronse. “Geraardsbergen is helaas een negatieve uitschieter en doet het veel slechter dan het provinciaal en regionaal gemiddelde. Dit is niet nieuw en dus allesbehalve verrassend maar het is wel verontrustend dat de cijfers blijven stijgen en dat we er niet in slagen om de negatieve trend een halt toe te roepen. Stad en OCMW staan in de komende maanden en jaren voor een levensgrote uitdaging.”

De kansarmoede-index werpt een blik op het aantal kinderen dat geboren wordt in een kansarm gezin en dit volgens de criteria van Kind en Gezin. Kind en Gezin definieert kansarmoede als een toestand waarbij mensen beknot worden in hun kansen om deel te nemen aan maatschappelijke goederen zoals onderwijs, arbeid en huisvesting. Of een gezin al dan niet als kansarm is, wordt bepaald aan de hand van 6 toetsingscriteria: beschikbaar maandinkomen, opleiding ouders, arbeidssituatie ouders, laag stimulatieniveau, huisvesting en gezondheid. “De gepubliceerde cijfers voor 2012 laten weinig aan de verbeelding over met betrekking tot de Geraardsbergse situatie”, stelt de N-VA-fractie in de OCMW-raad. “Met 15% geboorten in een kansarm gezin doet onze stad het slechter dan het Vlaams gemiddelde van 10,5% en het Oost-Vlaams gemiddelde van net geen 10%. De cijfers liggen betekenisvol hoger dan in omliggende steden als Aalst, Ninove, Denderleeuw, Herzele of Brakel. Sterker zelfs, in Oost-Vlaanderen doen enkel Eeklo, Ronse en Gent slechter. We halen net niet het podium, een weinig benijdenswaardige eer als je het ons vraagt.”

De N-VA-raadsleden merken op dat de problematiek van de kansarmoede voor een stuk historisch gegroeid is en dat de verouderde binnenstad en de beperkte industriële activiteit een rol spelen in dit verhaal. “Het heeft weinig zin om beleidsmakers of partijen aan de schandpaal te nagelen, dit is een problematiek die de partijgrenzen overstijgt en veel verder gaat dan een politiek beleid. De crisis die nu al jaren aanhoudt, heeft bijvoorbeeld ook een grote impact op de kansen die mensen genieten in onze maatschappij. Als je merkt dat zelfs hooggeschoolde jongeren tegenwoordig in de problemen komen met betrekking tot een plaats op de arbeidsmarkt, weet je voldoende.” Caroline Tondeleir van N-VA ziet inzake verklaringen ook gelijkenissen met andere steden en gemeenten: “Sinds 2000 zijn er in onze regio 32% meer alleenstaanden. Het aantal eenoudergezinnen stijgt zienderogen, in de OCMW-raad van juli riepen we dan ook op om deze groep aandacht te schenken in het licht van het engagement van de stad rond gezinsvriendelijke gemeente. En ja, ook de afkomst speelt natuurlijk een rol. Bij mensen van Oost-Europese of niet-Europese afkomt ligt het armoederisico immers  3 keer zo hoog als het Vlaams gemiddelde. En ook in Geraardsbergen worden meer en meer kinderen geboren in een gezin waar de thuistaal niet het Nederlands is, een problematiek die we enkele maanden terug al aankaartten.”

Tot slot geven de N-VA-raadsleden aan dat stad en OCMW voor een moeilijke opdracht staan: “Het OCMW heeft van kans- en kinderarmoede een absolute prioriteit gemaakt en in de komende maanden zal moeten blijken welke concrete acties we kunnen ondernemen om de problematiek van de kansarmoede een halt toe te roepen en de verontrustende cijfers terug te dringen. Het stadsbestuur en OCMW zullen in ieder geval de handen in elkaar moeten slaan. Positief is alvast dat de OCMW-voorzitter ook schepen is voor Sociale Zaken en dus in het schepencollege, in de gemeenteraad en de OCMW-raad zijn prioriteiten, grieven en intenties kenbaar kan maken. Wij rekenen op het feit dat hij voldoende gewicht in de schaal zal leggen om de sociale problemen die onze stad kent op de politieke agenda te plaatsen.”